Mijn leventje in Suriname!
Door: Ilse Claes
Blijf op de hoogte en volg Ilse
29 Maart 2016 | Suriname, Paramaribo
Hoi Allemaal,
Aangezien het alweer twee weken geleden is vond ik het wel weer tijd voor een nieuwe blog! In mijn vorige blog schreef ik dat wij alweer een maand in Suriname zaten en afgelopen donderdag zaten wij alweer op de helft van onze stageperiode. Voor nu moet ik er eventjes nog niet aan denken om straks weer in het koude Nederland te zijn. Vorige week maandag is hier de paasvakantie begonnen. Dat wil zeggen dat wij 11 april pas weer stage moeten gaan lopen. Wij kunnen nu dus lekker genieten van 3 heerlijke weken vakantie. In deze weken gaan wij veel leuke trips doen, maar ook voor school moeten wij hard aan de slag.
Nadat wij twee weken geleden op onze eerste trip zijn geweest, zijn wij op stage aan de slag gegaan met de individuele begeleiding. Op maandag zijn wij langs alle klassen geweest om met de leerkrachten te bespreken welke kinderen wel wat extra begeleiding konden krijgen. Ook hebben wij bij iedere klas gevraagd hoeveel sterke kinderen er in de klas zitten. Ons plan is namelijk om de ‘zwakke’ kinderen te helpen met de onderdelen die zij lastig vinden en de ‘sterke’ kinderen de wat zwakkere kinderen te laten helpen, zodat wij op deze manier coöperatieve werkvormen kunnen inzetten en de kinderen nog steeds extra begeleiding krijgen als wij straks weg zijn. Met de informatie van de leerkrachten zijn wij aan de slag gegaan met het maken van een rooster en een tijdsschema, zodat wij genoeg tijd zouden hebben voor alle klassen. Nadat wij een rooster en tijdsschema hebben gemaakt, zijn wij met het schoolhoofd gaan overleggen waar wij konden gaan zitten met de kinderen tijdens de individuele begeleiding. Uiteindelijk hebben wij buiten een ruimte ter beschikking kregen waar wij de kinderen in rust konden begeleiden.
De volgende dag zijn wij meteen aan de slag gegaan met klas 1. Tijdens het maken van de planning hebben wij rekening gehouden met het aantal leerlingen per klas. Voor klas 1 hadden wij een half uur per kind. Genoeg tijd om de leerlingen individueel te begeleiden. Op deze manier zijn wij aan de slag gegaan met opdrachten die de kinderen lastig vonden. Ook hebben wij bij ieder kind opgeschreven wat ze lastig vonden, hoe de concentratie was en of ze na de uitleg begrepen wat de bedoeling was. Deze informatie willen wij aan het eind van onze stageperiode door geven aan de zorgjuf op school, zodat zij hier verder mee aan de slag kan. Tijdens de individuele begeleiding merkte ik dat de kinderen het leuk vonden om extra aandacht te krijgen. In de klas is het hier niet gebruikelijk om een verlengde instructie te geven. Alle kinderen krijgen dezelfde instructie en daar moeten zij het mee doen. Dit is uiteindelijk ook een rede voor ons geweest om de kinderen individuele begeleiding te geven. Wij willen de kinderen het vertrouwen geven dat zij met wat extra begeleiding heel veel kunnen bereiken. Wij konden aan de kinderen merken dat zij het speciaal vonden dat zij werden geholpen met iets dat zij lastig vonden. Op deze manier kreeg ik echt het gevoel dat ik iets kon bijdragen aan de school en dat de kinderen en de juffen er ook echt iets aan hadden.
Vrijdag zijn wij met alle leerkrachten van de Sint-Clemensschool op teamuitje geweest. Wij werden ’s ochtends om 07:00 verwacht op de school. Al snel kwamen wij erachter dat 7:00 er zijn niet betekent dat iedereen er dan ook is. Nadat de meeste leerkrachten driekwartier te laat kwamen konden we om 07:45 dan eindelijk vertrekken naar het Blaka Watra. Het Blaka Watra i een soort recreatiegebied waar je kan zwemmen in een plas. Het water is zwart door de bladeren die van de bomen in het water vallen. Een paar dagen voor het teamuitje had het schoolhoofd aangegeven dat alle leerkrachten een hapje meenamen. Het leek Julia, Lieke en mij daarom wel leuk als wij wat Nederlandse hapjes zouden maken. Na een rit van twee uur kwamen we dan eindelijk aan bij het Blaka Watra. Nadat al het eten was uitgeladen, werd de buitenkeuken ingericht en was er tijd om te zwemmen. Na het zwemmen hebben wij verschillende Surinaamse gerechten mogen proeven. Wij vonden het alle drie superleuk om een Surinaams teamuitje mee te maken.
Maandag verliep helaas anders dan wij gehoopt hadden. Terwijl de kinderen op stage het volkslied van Suriname aan het zingen waren, gaf Julia aan dat ze dacht dat ze flauw ging vallen. Julia is snel gaan zitten, maar al snel zagen Lieke en ik dat ze echt niet goed werd en dat Julia stuiptrekkingen kreeg en haar ogen aan het wegdraaien waren. Gelukkig waren er genoeg leerkrachten in de buurt die ons meteen hielpen en ervoor zorgde dat Julia ergens kon gaan liggen. Omdat Julia na 10 minuten nog niet bij was gekomen, besloten we om Julia naar het ziekenhuis te brengen. In het ziekenhuis moesten Lieke en ik vertellen wat wij gezien hadden en werden er verschillende testjes bij Julia gedaan. Gelukkig waren de uitslagen van de testjes allemaal goed en voelde Julia zich ondertussen al een stuk beter, maar de arts gaf aan dat zij het toch verstandig vond om naar de neuroloog te gaan. De neuroloog vertelde dat Julia waarschijnlijk een epileptische aanval heeft gehad. Om erachter te komen waar dit opeens vandaan kwam, leek het de arts een goed plan om een EEG te laten maken. Gelukkig konden wij hiervoor de volgende dag al terecht in het ziekenhuis. De volgende dag zijn we richting het ziekenhuis vertrokken voor de EEG. Na een uur kon Julia eindelijk naar binnen. Een kwartier later stond ze alweer buiten en konden wij een afspraak maken voor de uitslag. Helaas krijgen we 6 april pas de uitslag. Tot die tijd moeten wij goed opletten. Dit betekent dat Julia maximaal 2 glazen alcohol op een avond mag en dat ze niet alleen moet gaan zwemmen als er niemand in de buurt is. Helaas hebben wij de zipline ook af moeten zeggen. Het leek ons niet verstandig om dat nu te gaan doen. Gelukkig voelt Julia zich weer helemaal goed en we vertrouwen op een goede uitslag van het ziekenhuis!
Afgelopen woensdag was het eindelijk tijd voor het Holi Phagwa festival (het kleuren feest). Toen wij net in Suriname waren, hadden wij hier al erg veel over gehoord. We waren dan ook erg benieuwd hoe het zou zijn om dit feest mee te maken. Nadat we het ’s ochtends iets zwaarder hadden door de avond stappen van de dag ervoor, zijn we gaan ontbijten en trokken we wat oudere witte kleding aan. Toen wij aankwamen op het onafhankelijksheidsplein was het al redelijk druk. Iedereen was aan het dansen en aan het gooien met het kleurenpoeder, dus aan het eind van de dag zaten wij helemaal onder de verf. We hebben ons tijdens deze dag erg goed vermaakt en vonden het erg bijzonder om dit feest mee te maken. Toen wij thuiskwamen en op spoken leken was het nog een hele klus om alle verf van ons lichaam en uit ons haar te krijgen. Julia en ik hebben alles uit ons haar gekregen, maar helaas heeft Lieke wat minder geluk gehad en heeft ze nog steeds wat blauwe en roze plukken in haar haar zitten.
Verder zijn afgelopen vrijdag de moeder en broertjes van Lieke aangekomen in Suriname. Toen wij naar Suriname vertrokken, wist Lieke nog niet dat haar moeder en broertjes langs zouden komen. Ongeveer 3 weken geleden hebben ze dit als verrassing tegen Lieke verteld. Nadat Lieke ze van het vliegveld had opgehaald, hebben Julia en ik hamburgers gemaakt en hebben we gezellig samen gegeten. Zondag waren we van plan om met zijn zessen naar Fort Zeelandia te gaan, maar aangezien het Pasen was, waren ze gesloten. Uiteindelijk hebben wij met ons geweldige richtingsgevoel een aantal leuke plekjes van Suriname laten zien. ’s Avonds zijn we gezellig met zijn alle gaan eten bij Bar Zuid. Na het eten ging Lieke met haar familie mee om met hun in het hotel te slapen. Julia en ik waren nog even gezellig aan het kletsen op het balkon en opeens klonk er een hele harde knal. Julia en ik sprongen meteen op en keken naar de hoek van de straat. Daar lagen twee jongens op de grond naast een scooter. De auto die hem aanreed, reed zo snel als hij kon weg. Een van de vrienden van de jongen die was gevallen, ging de auto op zijn scooter achterna, maar kon de auto niet meer inhalen. Julia en ik zijn meteen naar beneden gegaan en zijn zo snel mogelijk naar de jongens toe gegaan. Daar hebben wij de jongen wat water gegeven om hun wonden te spoelen. Nadat de politie was gebeld en was gearriveerd, kwam ook de vader van de jongen even later aan. Toen de vader iets uit zijn broekzak wilde pakken, zag ik dat hij een pistool bij zich had. Julia en ik zijn daarom maar snel terug naar ons veilige balkon toe gegaan toen de jongen naar het ziekenhuis gebracht werd. Tijdens deze avond stonden wij er weer van te kijken hoe gevaarlijk het verkeer hier is. Niemand geeft voorrang en iedereen doet zomaar wat. De meeste mensen houden zich niet aan de regels en dat leidt tot veel ongelukken. Ook het fietsen vind ik soms nog wel eng. Je kunt zo van de weg af gereden worden en auto’s zien je soms niet eens. En aangezien ik in Nederland al vaak moeite heb met fietsen na een avondje stappen, moet ik hier helemaal extra goed opletten…
Aankomend weekend ga ik samen met Julia naar Galibi toe om zeeschildpadden te spotten. Hier kijken Julia en ik al naar uit vanaf het moment dat wij nog in Nederland waren, dus wij zijn erg benieuwd hoe dit gaat worden. Ook gaan wij in het weekend van 16 april naar Nickerie toe en staat de jungle ook nog op de planning. De komende weken hebben wij dus drie heerlijke weken vakantie met veel leuke tripjes, twee weken stage en dan zit onze tijd in het mooie Suriname er helaas alweer op.
Aangezien het alweer twee weken geleden is vond ik het wel weer tijd voor een nieuwe blog! In mijn vorige blog schreef ik dat wij alweer een maand in Suriname zaten en afgelopen donderdag zaten wij alweer op de helft van onze stageperiode. Voor nu moet ik er eventjes nog niet aan denken om straks weer in het koude Nederland te zijn. Vorige week maandag is hier de paasvakantie begonnen. Dat wil zeggen dat wij 11 april pas weer stage moeten gaan lopen. Wij kunnen nu dus lekker genieten van 3 heerlijke weken vakantie. In deze weken gaan wij veel leuke trips doen, maar ook voor school moeten wij hard aan de slag.
Nadat wij twee weken geleden op onze eerste trip zijn geweest, zijn wij op stage aan de slag gegaan met de individuele begeleiding. Op maandag zijn wij langs alle klassen geweest om met de leerkrachten te bespreken welke kinderen wel wat extra begeleiding konden krijgen. Ook hebben wij bij iedere klas gevraagd hoeveel sterke kinderen er in de klas zitten. Ons plan is namelijk om de ‘zwakke’ kinderen te helpen met de onderdelen die zij lastig vinden en de ‘sterke’ kinderen de wat zwakkere kinderen te laten helpen, zodat wij op deze manier coöperatieve werkvormen kunnen inzetten en de kinderen nog steeds extra begeleiding krijgen als wij straks weg zijn. Met de informatie van de leerkrachten zijn wij aan de slag gegaan met het maken van een rooster en een tijdsschema, zodat wij genoeg tijd zouden hebben voor alle klassen. Nadat wij een rooster en tijdsschema hebben gemaakt, zijn wij met het schoolhoofd gaan overleggen waar wij konden gaan zitten met de kinderen tijdens de individuele begeleiding. Uiteindelijk hebben wij buiten een ruimte ter beschikking kregen waar wij de kinderen in rust konden begeleiden.
De volgende dag zijn wij meteen aan de slag gegaan met klas 1. Tijdens het maken van de planning hebben wij rekening gehouden met het aantal leerlingen per klas. Voor klas 1 hadden wij een half uur per kind. Genoeg tijd om de leerlingen individueel te begeleiden. Op deze manier zijn wij aan de slag gegaan met opdrachten die de kinderen lastig vonden. Ook hebben wij bij ieder kind opgeschreven wat ze lastig vonden, hoe de concentratie was en of ze na de uitleg begrepen wat de bedoeling was. Deze informatie willen wij aan het eind van onze stageperiode door geven aan de zorgjuf op school, zodat zij hier verder mee aan de slag kan. Tijdens de individuele begeleiding merkte ik dat de kinderen het leuk vonden om extra aandacht te krijgen. In de klas is het hier niet gebruikelijk om een verlengde instructie te geven. Alle kinderen krijgen dezelfde instructie en daar moeten zij het mee doen. Dit is uiteindelijk ook een rede voor ons geweest om de kinderen individuele begeleiding te geven. Wij willen de kinderen het vertrouwen geven dat zij met wat extra begeleiding heel veel kunnen bereiken. Wij konden aan de kinderen merken dat zij het speciaal vonden dat zij werden geholpen met iets dat zij lastig vonden. Op deze manier kreeg ik echt het gevoel dat ik iets kon bijdragen aan de school en dat de kinderen en de juffen er ook echt iets aan hadden.
Vrijdag zijn wij met alle leerkrachten van de Sint-Clemensschool op teamuitje geweest. Wij werden ’s ochtends om 07:00 verwacht op de school. Al snel kwamen wij erachter dat 7:00 er zijn niet betekent dat iedereen er dan ook is. Nadat de meeste leerkrachten driekwartier te laat kwamen konden we om 07:45 dan eindelijk vertrekken naar het Blaka Watra. Het Blaka Watra i een soort recreatiegebied waar je kan zwemmen in een plas. Het water is zwart door de bladeren die van de bomen in het water vallen. Een paar dagen voor het teamuitje had het schoolhoofd aangegeven dat alle leerkrachten een hapje meenamen. Het leek Julia, Lieke en mij daarom wel leuk als wij wat Nederlandse hapjes zouden maken. Na een rit van twee uur kwamen we dan eindelijk aan bij het Blaka Watra. Nadat al het eten was uitgeladen, werd de buitenkeuken ingericht en was er tijd om te zwemmen. Na het zwemmen hebben wij verschillende Surinaamse gerechten mogen proeven. Wij vonden het alle drie superleuk om een Surinaams teamuitje mee te maken.
Maandag verliep helaas anders dan wij gehoopt hadden. Terwijl de kinderen op stage het volkslied van Suriname aan het zingen waren, gaf Julia aan dat ze dacht dat ze flauw ging vallen. Julia is snel gaan zitten, maar al snel zagen Lieke en ik dat ze echt niet goed werd en dat Julia stuiptrekkingen kreeg en haar ogen aan het wegdraaien waren. Gelukkig waren er genoeg leerkrachten in de buurt die ons meteen hielpen en ervoor zorgde dat Julia ergens kon gaan liggen. Omdat Julia na 10 minuten nog niet bij was gekomen, besloten we om Julia naar het ziekenhuis te brengen. In het ziekenhuis moesten Lieke en ik vertellen wat wij gezien hadden en werden er verschillende testjes bij Julia gedaan. Gelukkig waren de uitslagen van de testjes allemaal goed en voelde Julia zich ondertussen al een stuk beter, maar de arts gaf aan dat zij het toch verstandig vond om naar de neuroloog te gaan. De neuroloog vertelde dat Julia waarschijnlijk een epileptische aanval heeft gehad. Om erachter te komen waar dit opeens vandaan kwam, leek het de arts een goed plan om een EEG te laten maken. Gelukkig konden wij hiervoor de volgende dag al terecht in het ziekenhuis. De volgende dag zijn we richting het ziekenhuis vertrokken voor de EEG. Na een uur kon Julia eindelijk naar binnen. Een kwartier later stond ze alweer buiten en konden wij een afspraak maken voor de uitslag. Helaas krijgen we 6 april pas de uitslag. Tot die tijd moeten wij goed opletten. Dit betekent dat Julia maximaal 2 glazen alcohol op een avond mag en dat ze niet alleen moet gaan zwemmen als er niemand in de buurt is. Helaas hebben wij de zipline ook af moeten zeggen. Het leek ons niet verstandig om dat nu te gaan doen. Gelukkig voelt Julia zich weer helemaal goed en we vertrouwen op een goede uitslag van het ziekenhuis!
Afgelopen woensdag was het eindelijk tijd voor het Holi Phagwa festival (het kleuren feest). Toen wij net in Suriname waren, hadden wij hier al erg veel over gehoord. We waren dan ook erg benieuwd hoe het zou zijn om dit feest mee te maken. Nadat we het ’s ochtends iets zwaarder hadden door de avond stappen van de dag ervoor, zijn we gaan ontbijten en trokken we wat oudere witte kleding aan. Toen wij aankwamen op het onafhankelijksheidsplein was het al redelijk druk. Iedereen was aan het dansen en aan het gooien met het kleurenpoeder, dus aan het eind van de dag zaten wij helemaal onder de verf. We hebben ons tijdens deze dag erg goed vermaakt en vonden het erg bijzonder om dit feest mee te maken. Toen wij thuiskwamen en op spoken leken was het nog een hele klus om alle verf van ons lichaam en uit ons haar te krijgen. Julia en ik hebben alles uit ons haar gekregen, maar helaas heeft Lieke wat minder geluk gehad en heeft ze nog steeds wat blauwe en roze plukken in haar haar zitten.
Verder zijn afgelopen vrijdag de moeder en broertjes van Lieke aangekomen in Suriname. Toen wij naar Suriname vertrokken, wist Lieke nog niet dat haar moeder en broertjes langs zouden komen. Ongeveer 3 weken geleden hebben ze dit als verrassing tegen Lieke verteld. Nadat Lieke ze van het vliegveld had opgehaald, hebben Julia en ik hamburgers gemaakt en hebben we gezellig samen gegeten. Zondag waren we van plan om met zijn zessen naar Fort Zeelandia te gaan, maar aangezien het Pasen was, waren ze gesloten. Uiteindelijk hebben wij met ons geweldige richtingsgevoel een aantal leuke plekjes van Suriname laten zien. ’s Avonds zijn we gezellig met zijn alle gaan eten bij Bar Zuid. Na het eten ging Lieke met haar familie mee om met hun in het hotel te slapen. Julia en ik waren nog even gezellig aan het kletsen op het balkon en opeens klonk er een hele harde knal. Julia en ik sprongen meteen op en keken naar de hoek van de straat. Daar lagen twee jongens op de grond naast een scooter. De auto die hem aanreed, reed zo snel als hij kon weg. Een van de vrienden van de jongen die was gevallen, ging de auto op zijn scooter achterna, maar kon de auto niet meer inhalen. Julia en ik zijn meteen naar beneden gegaan en zijn zo snel mogelijk naar de jongens toe gegaan. Daar hebben wij de jongen wat water gegeven om hun wonden te spoelen. Nadat de politie was gebeld en was gearriveerd, kwam ook de vader van de jongen even later aan. Toen de vader iets uit zijn broekzak wilde pakken, zag ik dat hij een pistool bij zich had. Julia en ik zijn daarom maar snel terug naar ons veilige balkon toe gegaan toen de jongen naar het ziekenhuis gebracht werd. Tijdens deze avond stonden wij er weer van te kijken hoe gevaarlijk het verkeer hier is. Niemand geeft voorrang en iedereen doet zomaar wat. De meeste mensen houden zich niet aan de regels en dat leidt tot veel ongelukken. Ook het fietsen vind ik soms nog wel eng. Je kunt zo van de weg af gereden worden en auto’s zien je soms niet eens. En aangezien ik in Nederland al vaak moeite heb met fietsen na een avondje stappen, moet ik hier helemaal extra goed opletten…
Aankomend weekend ga ik samen met Julia naar Galibi toe om zeeschildpadden te spotten. Hier kijken Julia en ik al naar uit vanaf het moment dat wij nog in Nederland waren, dus wij zijn erg benieuwd hoe dit gaat worden. Ook gaan wij in het weekend van 16 april naar Nickerie toe en staat de jungle ook nog op de planning. De komende weken hebben wij dus drie heerlijke weken vakantie met veel leuke tripjes, twee weken stage en dan zit onze tijd in het mooie Suriname er helaas alweer op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
